Η εγκληματικότητα καλά κρατεί
Στο ερώτημα γιατί υπάρχει εγκληματικότητα η απάντηση που δύναται να υπάρξει δεν είναι εύκολη. Είναι ένα σύνθετο κοινωνικό πρόβλημα που καλπάζει στην εποχή μας και μετατρέπεται σε καθημερινό φαινόμενο.
Εγκληματικότητα λογίζεται η αντικοινωνική συμπεριφορά του ατόμου η οποία στρέφεται εναντίον του κοινού συμφέροντος. Ορίζεται ως μια ανάρμοστη στάση που αποτελεί παρέκκλιση από τις καθιερωμένες αρχές και σχετίζεται έντονα με τη βία και την επιθετικότητα. Κάποιοι εικάζουν ότι η έμφυτη εγκληματική συμπεριφορά ενυπάρχει στον άνθρωπο ως ένστικτο, που πολλές φορές μπορεί να γίνει ακατανίκητο. Ακόμη και αν υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα του γονιδίου της εγκληματικής πράξης, η τελική εμφάνιση της εξαρτάται σε σημαντικό ποσοστό από τις πολύπλοκες δομές της σύγχρονης κοινωνίας. Μέσα στην γενικότερη σήψη και κρίση, την καταρράκωση των αξιών και την κυριαρχία της αδικίας η εγκληματικότητα βρίσκει έδαφος να ¨ανθίσει¨. Η διόγκωση σύγχρονων προβλημάτων όπως είναι η φτώχεια, η ανέχεια και η περιθωριοποίηση δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έγκλημα ως αναπόφευκτο τρόπο δράσης και ζωής.
Το έγκλημα πλέον έχει γίνει καθημερινότητα σε πολλές γειτονίες της Αθήνας και της επαρχίας λαμβάνοντας τη μορφή ανθρωποκτονιών, κλοπών, διαρρήξεων και σωματικών βλαβών. Η ανασφάλεια αποτελεί κυρίαρχο συναίσθημα πολλών πολιτών οι οποίοι νιώθουν απροστάτευτοι ακόμη και μέσα στα σπίτια τους. Κάπου εδώ έρχεται και ο ρόλος της αστυνομίας σε όλη αυτή την υπόθεση, που θα έπρεπε σε αρκετά σημεία να αναπροσδιορίσει το δύσκολο έργο της. Είναι αυτονόητο πως σκοπός της είναι η διαλεύκανση των εγκλημάτων και σε ευρύτερο πλαίσιο η εξασφάλιση ενός ασφαλούς χώρου δράσης των πολιτών. Η υιοθέτηση όμως ¨εκδοχών της ζαρντινιέρας¨μειώνουν το κύρος του αστυνομικού σώματος και αυξάνουν την ήδη υπάρχουσα ανασφάλεια των πολιτών.
Όσο και αν είναι δύσκολο να το δεχθεί ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη βία που οδηγεί στο έγκλημα, ξεκινά συνήθως από ανασφάλεια και από αισθήματα μειονεξίας. Γίνεται ένας τρόπος επιβεβαίωσης του υποτιμημένου εγώ απέναντι στους άλλους. Γι΄αυτό και σήμερα λόγω των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, η εγκληματικότητα και η εν γένει αδιαφορία απέναντι στο νόμο βρίσκονται σε έξαρση. Ωστόσο σύμφωνα και με τον Μοντεσκιέ ¨δεν είναι κάτι δίκαιο επειδή είναι νόμος, αλλά πρέπει να είναι νόμος επειδή είναι δίκαιο¨.
Το πώς είναι λοιπόν εφικτό να μειωθούν οι δείκτες της εγκληματικότητας όταν η ίδια η κοινωνία με τις δομές της ¨γεννά¨ κατά κόρον τους εγκληματίες, είναι ένα θέμα.
Εγκληματικότητα λογίζεται η αντικοινωνική συμπεριφορά του ατόμου η οποία στρέφεται εναντίον του κοινού συμφέροντος. Ορίζεται ως μια ανάρμοστη στάση που αποτελεί παρέκκλιση από τις καθιερωμένες αρχές και σχετίζεται έντονα με τη βία και την επιθετικότητα. Κάποιοι εικάζουν ότι η έμφυτη εγκληματική συμπεριφορά ενυπάρχει στον άνθρωπο ως ένστικτο, που πολλές φορές μπορεί να γίνει ακατανίκητο. Ακόμη και αν υπάρχει λοιπόν η πιθανότητα του γονιδίου της εγκληματικής πράξης, η τελική εμφάνιση της εξαρτάται σε σημαντικό ποσοστό από τις πολύπλοκες δομές της σύγχρονης κοινωνίας. Μέσα στην γενικότερη σήψη και κρίση, την καταρράκωση των αξιών και την κυριαρχία της αδικίας η εγκληματικότητα βρίσκει έδαφος να ¨ανθίσει¨. Η διόγκωση σύγχρονων προβλημάτων όπως είναι η φτώχεια, η ανέχεια και η περιθωριοποίηση δίνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο έγκλημα ως αναπόφευκτο τρόπο δράσης και ζωής.
Το έγκλημα πλέον έχει γίνει καθημερινότητα σε πολλές γειτονίες της Αθήνας και της επαρχίας λαμβάνοντας τη μορφή ανθρωποκτονιών, κλοπών, διαρρήξεων και σωματικών βλαβών. Η ανασφάλεια αποτελεί κυρίαρχο συναίσθημα πολλών πολιτών οι οποίοι νιώθουν απροστάτευτοι ακόμη και μέσα στα σπίτια τους. Κάπου εδώ έρχεται και ο ρόλος της αστυνομίας σε όλη αυτή την υπόθεση, που θα έπρεπε σε αρκετά σημεία να αναπροσδιορίσει το δύσκολο έργο της. Είναι αυτονόητο πως σκοπός της είναι η διαλεύκανση των εγκλημάτων και σε ευρύτερο πλαίσιο η εξασφάλιση ενός ασφαλούς χώρου δράσης των πολιτών. Η υιοθέτηση όμως ¨εκδοχών της ζαρντινιέρας¨μειώνουν το κύρος του αστυνομικού σώματος και αυξάνουν την ήδη υπάρχουσα ανασφάλεια των πολιτών.
Όσο και αν είναι δύσκολο να το δεχθεί ο ανθρώπινος νους, η ανθρώπινη βία που οδηγεί στο έγκλημα, ξεκινά συνήθως από ανασφάλεια και από αισθήματα μειονεξίας. Γίνεται ένας τρόπος επιβεβαίωσης του υποτιμημένου εγώ απέναντι στους άλλους. Γι΄αυτό και σήμερα λόγω των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, η εγκληματικότητα και η εν γένει αδιαφορία απέναντι στο νόμο βρίσκονται σε έξαρση. Ωστόσο σύμφωνα και με τον Μοντεσκιέ ¨δεν είναι κάτι δίκαιο επειδή είναι νόμος, αλλά πρέπει να είναι νόμος επειδή είναι δίκαιο¨.
Το πώς είναι λοιπόν εφικτό να μειωθούν οι δείκτες της εγκληματικότητας όταν η ίδια η κοινωνία με τις δομές της ¨γεννά¨ κατά κόρον τους εγκληματίες, είναι ένα θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου